Assassin's Creed 2 i 3: The Pinnacle of Series Writing

Jeden z najbardziej kultowych momentów w całej serii Assassin's Creed rozwija się na początku Assassin's Creed 3, ponieważ Haytham Kenway kończy swoją dążenie do zgromadzenia grupy rzekomych zabójców w Nowym Świecie. Na pierwszy rzut oka Haytham uosabia kwintesencję cech zabójcy: władając ukryte ostrze, emanując charyzmą byłego audytu z dawnego bohatera Ezio i wykonywanie heroicznych działań takich jak uwolnienie rdzennych Amerykanów przed niewoli i konfrontacja brytyjskich redcoatów. Jednak objawienie pojawia się, gdy wypowiada frazę: „Niech ojciec ustalenia poprowadzi nas”, sygnalizując graczy, że nieświadomie śledzili antagonistów serii, templariuszy.

Ten zwrot akcji nie tylko szokuje, ale także stanowi przykład szczytu potencjału opowiadania historii Assassina. Oryginalna gra położyła podstawę do innowacyjnej koncepcji śledzenia i eliminowania celów, ale nie miała głębi rozwoju postaci zarówno dla bohaterów, jak i antagonistów. Assassin's Creed 2 poprawił się, przedstawiając ukochanego Ezio, ale wciąż nie udało się rozwinąć swoich przeciwników, zwłaszcza Cesare Borgia w Assassin's Creed: Bracthood. Dopiero Assassin's Creed 3, ustawiony wśród rewolucji amerykańskiej, Ubisoft naprawdę poświęcił wysiłek na rozwój zarówno myśliwych, jak i polowania. Takie podejście stworzyło bezproblemowy przepływ narracyjny, uderzając równowagę między rozgrywką a historią, która nie została jeszcze dopasowana w kolejnych tytułach.

Podczas gdy współczesne iteracje serii RPG zyskały pozytywne opinie, wielu w społeczności gier uważa, że ​​Assassin's Creed odczuwa spadek. Przywołane przyczyny różnią się, od fantastycznych elementów, takich jak walkę z bogami, takimi jak Anubis i Fenrir, po wprowadzenie różnorodnych opcji romansowych, oraz użycie postaci historycznych, takich jak Yasuke w cieniu Assassin's Creed. Uważam jednak, że prawdziwą przyczyną tego upadku jest odejście od opartej na postaciach opowiadania historii, obecnie przyćmionych przez rozległe środowiska piaskownicy.

Z czasem Assassin's Creed zintegrował wiele elementów RPG i na żywo, w tym drzewa dialogowe, systemy poziomowania oparte na XP, skrzynki z łupami, mikrotransakcje i dostosowywanie przekładni. Jednak, gdy gry wzrosły w zakresie, coraz częściej czuli się mniej znaczące, nie tylko w swoich powtarzających się misjach bocznych, ale także w podstawowym opowiadaniu historii. Na przykład, podczas gdy Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się mniej wciągająca i słabo rozwinięta. Zwiększony wybór gracza, który ma na celu zwiększenie zanurzenia, często powoduje skrypty, które wydają się mniej wypolerowane, ponieważ muszą one pomieścić wiele scenariuszy. Ścisłe, skoncentrowane narracje epoki adwokactwa akcji pozwoliły na bardziej dopracowany rozwój postaci, który jest rozcieńczony w szerszej strukturze nowszych tytułów.

Ta zmiana złamała wciągające doświadczenie, wyjaśniając, że gracze wchodzą w interakcje z skryptowymi postaciami, a nie żyją w narracji historycznej. W przeciwieństwie do tego Xbox 360/PS3 ERA Assassin's Creed wygłosiła jedne z najlepszych pism w grach, podkreślone namiętnym przemówieniem Ezio po pokonaniu przejmujących ostatecznych słów Savonaroli i Haythama do jego syna Connora:

*„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu.”*****

Pisanie w późniejszych grach ucierpiało również na inne sposoby. Tam, gdzie współczesne tytuły często upraszczają moralny krajobraz do zabójców z natury dobrymi, a templariusze z natury złe, wcześniejsze gry zagłębiły się w szare obszary między tymi frakcjami. W Assassin's Creed 3 ostatnie słowa każdego templara rzucają wyzwanie Connora - a co za tym idzie przekonania gracza. William Johnson sugeruje, że templariusze mogli zapobiec ludobójstwu Indianom. Thomas Hickey krytykuje idealizm zabójców jako nieosiągalny, podczas gdy Benjamin Church twierdzi, że perspektywy różnią się, a Brytyjczycy postrzegają siebie jako ofiary. Sam Haytham podważa zaufanie Connora do George'a Washingtona, zapowiadając ostateczne objawienie, że to Waszyngton, a nie Charles Lee, zamówił spalenie wioski Connora.

Pod koniec gry gracze mają więcej pytań niż odpowiedzi, zwiększając głębię i złożoność narracji. Takie podejście do opowiadania historii wyróżniało wcześniejsze gry Assassin's Creed.

Zastanawiając się nad historią serialu, utwór „Ezio's Family” z Assassin's Creed 2, złożony przez Jespera Kyd, stał się kultowym tematem serii ze względu na jego rezonans emocjonalny z graczami. Nie chodziło tylko o scenerię renesansową, ale raczej o osobistą podróż Ezio przez stratę. Podczas gdy doceniam ekspansywne światy i zaawansowaną grafikę obecnych tytułów Assassin's Creed, pragnę powrócić do swoich korzeni ze skoncentrowanymi, skoncentrowanymi na postaci historii. Jednak na dzisiejszym rynku, zdominowanym przez rozległe piaskownicy i gry z ambicjami na żywo, taki zwrot wydaje się mało prawdopodobny.