Spelen als Yasuke in Shadows voelt niet als Assassin's Creed, hij is iets nieuws

Met een hernieuwde focus op de kernprincipes die oorspronkelijk de serie hebben gedefinieerd, levert * Assassin's Creed Shadows * de meest bevredigende ervaring die de franchise in jaren heeft gezien. Het Parkour -systeem van de game, het beste sinds *Unity *, stelt spelers in staat om naadloos van de grond naar Castle Daken te navigeren. De toevoeging van een grijphaak verbetert verder de snelheid en sensatie van het bereiken van die perfecte uitkijkpunten. Hoog boven de vijand op een koordje, je bent klaar voor de ideale moord - assuming je speelt als NAOE, dat wil zeggen. Schakel over naar Yasuke, de tweede hoofdrolspeler van het spel, en je bent in een geheel andere gameplay -ervaring geduwd.

Yasuke is traag, onhandig en niet in staat om stille moorden te doden. Zijn klimvaardigheden zijn meer verwant aan die van een voorzichtige grootouder dan een behendige moordenaar. Deze ontwerpkeuze van Ubisoft is zowel verbijsterend als fascinerend, omdat spelen als Yasuke duidelijk niet-*Assassin's Creed*-achtig aanvoelt. Aanvankelijk was het grimmige contrast tussen de mogelijkheden van Yasuke en de traditionele stealth en het parkour -ethos van de serie frustrerend. Waarom een ​​hoofdrolspeler opnemen die nauwelijks kan klimmen en niet in staat is om heimelijke verwijderingen uit te voeren? Hoe meer ik echter speelde als hij, hoe meer ik het unieke perspectief op prijs stelde dat hij naar de serie brengt.

Je komt Yasuke pas op enkele uren na de campagne tegen, na een korte verschijning in de proloog. Deze beginfase wordt volledig besteed aan NAOE, een snelle shinobi die de typische moordenaar beter belichaamt dan elke hoofdrolspeler in een decennium. De overgang naar Yasuke na het beheersen van de behendigheid van NAOE is schokkend. Yasuke, een torenhoge samurai, worstelt om door vijandelijke kampen te sluipen en kan nauwelijks alles boven zijn hoofd schalen. Zijn langzame, opzettelijke klimmen en precaire balans op daken introduceren aanzienlijke wrijving, waardoor verticale navigatie een moeizame taak is.

Hoewel niet helemaal gedwongen om geaard te blijven, wordt Yasuke zeker aangemoedigd om dit te doen. Deze beperking beperkt zijn vermogen om het landschap te onderzoeken en strategisch te plannen. In tegenstelling tot NAOE, die Eagle Vision kan gebruiken om vijanden te benadrukken, heeft Yasuke niet zo'n voordeel en vertrouwt hij uitsluitend op zijn ruwe kracht. Deze benadering staat sterk in contrast met de nadruk van *Assassin's Creed *op stealth en verticale verkenning.

Spelen als Yasuke voelt meer verwant aan *Ghost of Tsushima *dan *Assassin's Creed *, vooral gezien zijn gebrek aan stealth -training en afhankelijkheid van samurai -gevechtsvaardigheden. Deze verschuiving daagt spelers uit om de traditionele * Assassin's Creed * gameplay te heroverwegen. Historisch gezien heeft de serie protagonisten in staat gesteld om bijna overal moeiteloos te klimmen, maar Yasuke's beperkte bereik en voorgeschreven paden introduceren een nieuw niveau van uitdaging en strategische planning. Een leunende boomstam of een open venster kan bijvoorbeeld cruciale routes naar doelstellingen worden, waardoor een intrigerende laag aan navigatie wordt toegevoegd.

Het ontwerp van Yasuke richt zich op gevechten in plaats van exploratie. Zijn enige stealth-gerelateerde vaardigheid, de 'brute moord', is meer een gevechtsopener dan een discrete verwijdering. Maar wanneer gevechten ontstaan, biedt * Shadows * het beste zwaardspel dat de serie in meer dan tien jaar heeft gezien. Elke staking is doelgericht, met een verscheidenheid aan technieken, variërend van Rush -aanvallen tot bevredigende ripostes, met als hoogtepunt dramatische afwerkingsbewegingen.

De scheiding van gevechten en stealth in twee verschillende personages zorgt ervoor dat elke speelstijl uniek blijft. NAOE's kwetsbaarheid dwingt spelers om een ​​continue cyclus van stealth en herpositionering aan te gaan, terwijl de kracht van Yasuke directe confrontaties mogelijk maakt. Dit systeem met dubbele protagon voorkomt de actiegerichte aanpak die *oorsprong *, *Odyssey *en *Valhalla *domineerde, die een evenwichtige gameplay-ervaring biedt.

Ondanks de sterke intentie achter het ontwerp van Yasuke, blijft zijn plaats in het * Assassin's Creed * -universum omstreden. De serie is gebouwd op stealth en verticale verkenning, elementen waar Yasuke zich rechtstreeks tegen verzet. Terwijl eerdere hoofdrolspelers zoals Bayek en Eivor naar actie wierpen, behielden ze nog steeds de fundamentele vaardigheden van een moordenaar. Yasuke, passend als een samurai, worstelt met deze kernelementen, waardoor het een uitdaging is om deel te nemen aan traditionele * Assassin's Creed * gameplay terwijl hij hem controleerde.

De echte uitdaging waarmee Yasuke wordt geconfronteerd, is het superieure ontwerp van NAOE. Mechanisch is NAOE de beste hoofdrolspeler die de serie in jaren heeft gezien. Haar stealth toolkit wordt perfect aangevuld met de torenhoge architectuur van Sengoku -periode Japan, waardoor een ervaring mogelijk is die echt de belofte van *Assassin's Creed *vervult: een zeer mobiele stille moordenaar worden. NAOE's klimmen is verfijnd om realistischer te zijn, waardoor strategische routeplanning en ankerpunten voor haar grijphaak nodig zijn, maar ze blijft wendbaar en snel, en belichaamt de essentie van * Assassin's Creed * exploratie.

NAOE's gevecht is net zo impactvol als die van Yasuke, hoewel ze langdurige veldslagen niet kan verdragen. Dit roept de vraag op: waarom spelen als Yasuke wanneer NAOE een completere * Assassin's Creed * -ervaring biedt? De poging van Ubisoft om twee verschillende speelstijlen aan te bieden met Yasuke en NAOE is lovenswaardig, waardoor een unieke en dwingende ervaring ontstaat. Toch verzet het ontwerp van Yasuke zich tegen de kernideeën van de serie. Hoewel ik af en toe naar Yasuke zal terugkeren voor zijn spannende gevecht, is het door NAOE dat ik mezelf echt onderdompelt in *schaduwen *'wereld, met de essentie van *Assassin's Creed *met elke beweging.