"Nieuwe Oblivion: Remake Look, Remaster Feel"

Toen Bethesda eerder deze week eindelijk de Oblivion onthulde, was het moeilijk om mijn ogen te geloven. De reis van 2006 naar Tamriel, bekend om zijn eigenzinnige, aardappelgezicht en vervaagde velden met lage resolutie, is nu omgezet in het meest visueel verbluffende Elder Scrolls- spel tot nu toe. Mijn ervaring met eerdere HD -revisie, zoals Mass Effect Legendary Edition en Dark Souls Remastered , had een lage balk gelegd, nauwelijks te onderscheiden van hun Xbox 360 -oorsprong. Maar het was een adembenemend moment om de keizerlijke stad te zien die ik bijna twee decennia geleden heb verkend, nu weergegeven met Unreal Engine 5 en Ray Tracing. Niet alleen dat, maar het spel heeft verbeteringen in gevechten, RPG -systemen en talloze andere details. Dit bracht me ertoe vraag me af te vragen of Bethesda en virtuo's, de ontwikkelaar van het project, het verkeerd hadden genoemd. Dit moet toch Oblivion -remake worden genoemd, niet geremasterd?

Ik was niet de enige met deze gedachte. Veel fans hebben het een remake genoemd, en zelfs Bruce Nesmith, een senior game -ontwerper op de originele Oblivion , verklaarde: "Ik weet niet zeker of het woord Remaster het daadwerkelijk doet." Aanvankelijk twijfelde ik ook in de keuze van Bethesda en virtuo's. Na enkele uren te hebben gespeeld, werd het echter duidelijk - Oblivion Remastered lijkt misschien op een remake, maar het speelt als een remaster.

De reden * Oblivion * ziet eruit als een remake is eenvoudig: Virtuo's heeft elk actief zorgvuldig opnieuw ontworpen. Visueel is alles op het scherm gloednieuw, van bomen en zwaarden tot afbrokkelende kastelen. Deze revisie zorgt ervoor dat * Oblivion * voldoet aan moderne grafische normen, met verbluffende texturen, verlichting en een nieuw fysica -systeem dat realistisch de gamewereld beïnvloedt bij elke pijl- en wapenstaking. Hoewel de NPC's die je tegenkomt hetzelfde zijn als die uit 2006, zijn hun modellen volledig nieuw. Deze indrukwekkende transformatie is niet bedoeld om "hoe je het onthoudt" nabootsen, maar streeft naar uitmuntendheid volgens de normen van vandaag. Had ik het voor de geruchten van de remaster gezien, ik zou het misschien hebben aangezien voor *The Elder Scrolls 6 *.

Toch gaat het niet alleen om visuals. Gevecht is vernieuwd, waardoor swingen een langsword veel bevredigend voelt dan de ballonachtige schermen van het origineel. De derde persoon camera functioneert nu effectief met de toevoeging van een reticule. Alle menu's, van het Quest Journal tot dialoog en minigames zoals lockpicking en overtuiging, zijn vernieuwd. Het originele, problematische nivelleringssysteem is vervangen door een meer logische mix van de vergetelheid en de benaderingen van Skyrim . En ja, je kunt nu sprinten. Met zulke uitgebreide visuele en gameplay -verbeteringen zou je kunnen beweren dat het stevig in remake -territorium is.

Als ik de Oblivion voor de geruchten had geremasterd , had ik waarschijnlijk geloofd dat het de Elder Scrolls 6 was. De crux hier is geen technologie, spelveranderingen of projectbereik, maar semantiek. De industrie mist duidelijke definities voor remakes en remasters, en uitgevers gebruiken deze termen vaak losjes. Rockstar's "definitieve editie" remasters van de Grand Theft Auto- trilogie zijn bijvoorbeeld in wezen blocky PlayStation 2-Aer-games met verbeterde texturen en verlichting. Omgekeerd bevat de crash Bandicoot N. Sane Trilogy , ook een remaster, volledig nieuwe grafische activa en lijkt het modern. De situatie is nog complexer met remakes: Bluepoint's Shadow of the Colossus en Demon's Souls worden opnieuw opgebouwd, maar blijven trouw aan de oorspronkelijke ervaringen. Resident Evil 2 handhaaft de oorspronkelijke structuur, maar vernieuwt de interactie tussen spelers met het spel volledig. Final Fantasy 7 remake en wedergeboorte veranderen radicaal het ontwerp, script en zelfs verhaal. Deze voorbeelden worden allemaal beschouwd als remakes, maar ze delen weinig gemeen.

Historisch gezien, als een spel helemaal opnieuw werd opgebouwd in een moderne motor, werd het als een remake beschouwd. Remasters werden gezien als meer beperkte upgrades binnen de oorspronkelijke technologie. Deze definitie is echter steeds meer verouderd. Een meer passende moderne definitie kan stellen dat een remaster een grafische revisie is die het ontwerp van de originele game bewaart (met kleine gameplay -verbeteringen), terwijl een remake de game volledig opnieuw ontwerpt. Dit zou Demon's Souls en Metal Gear Solid classificeren: Delta als remasters, die de term "remake" reserveren voor games die echt aanvoelen als nieuwe interpretaties van oude ideeën.

Nieuwe verlichting, bont en metalen effecten zijn slechts het begin van de uitgebreide veranderingen in de vergetelheid geremastered . Afbeeldingskrediet: Bethesda / Virtuo's

Gezien deze definities wordt de nieuwe versie van Oblivion toepasselijk geremastered genoemd. Ja, de nieuwe activa en Unreal Engine 5 Ray Tracing laten het er fris uitzien, maar eronder behoudt het de essentie van het 20-jarige spel, compleet met zijn eigenzinnige Bethesda-charme. Zoals de studio uitlegde: "We hebben naar elk deel gekeken en het zorgvuldig opgewaardeerd. Maar bovenal wilden we nooit de kern veranderen. Het is nog steeds een spel uit een vorig tijdperk en zou als één moeten voelen."

Dit gevoel van het verleden is overal duidelijk. Het is in de laadschermen achter elke deur, de verwarrende overtuiging -minigame die ondanks de interface -update verwarrend blijft, de simplistische stadsontwerpen die doen denken aan theaterpodiumsets, en de NPC's die bewegen en spreken met een robotachtige onhandigheid. Zelfs het gevecht, hoewel aanzienlijk verbeterd, voelt nog steeds los en log. En laten we de liefdevol bewaarde bugs en glitches niet vergeten die bijdragen aan de eigenzinnige charme van het origineel.

Slechts een paar maanden geleden toonde Obsidian's Avowed een visie op de toekomst voor de Elder Scrolls -mechanica. De dynamische gevechten en lonende verkenning geven vergetelheid geremasterd als een relikwie. Toch heeft deze geremasterde klassieker nog veel te bieden in 2025. De magie van zijn wereld blijft levendig, met zijn open velden gevuld met mysteries en eigenaardigheden. De ambitie schijnt door in elementen zoals de Dynamic Goblin Wars en de boeiende Quest -structuren, die de repetitieve kerkersmissies van Skyrim overtreffen. De ouderwetse benadering van de game voor de vrijheid van spelers voelt verfrissend in een tijdperk dat wordt gedomineerd door handhold. De fijnere details van de vergetelheid zijn echter duidelijk gedateerd. De dialoog mist finesse, de systemen zijn onhandig en het niveauontwerp voelt oud. Een remake zou deze elementen bijwerken, maar Oblivion Remastered gaat over het herbeleven van het verleden.

Wat denk je dat de nieuwe vergetelheid is? ------------------------------------------

Het is een remake. Het is een remaster. Het is iets anders en we hebben er een nieuw woord voor nodig.

Antwoord.

Videogames lenen vaak terminologie van andere media. In film zijn remakes nieuwe producties met nieuwe casts, bemanningen, scripts en sets, terwijl remasters bestaande films verbeteren om aan de moderne normen te voldoen. De 4K -restauraties van klassiekers zoals Jaws en The Godfather zien er ongelooflijk uit, maar blijven onmiskenbaar producten van de jaren 1970. Oblivion is vergelijkbaar met deze filmrestauraties. Het duwt de visuele kwaliteit tot het limiet, met behulp van het meer flexibele medium van videogames om zijn "buitenkant" in een nieuwe motor opnieuw te maken. Daaronder is de vergetelheid echter duidelijk een product van de jaren 2000. Alex Murphy, uitvoerend producent bij virtuo's, beschreef het toepasselijk tijdens de onthullingsstroom: "We beschouwen de Oblivion -game -engine als de hersenen en onwerkelijke 5 als het lichaam. De hersenen drijven de hele wereldlogica en gameplay en het lichaam brengt de ervaring tot leven waar spelers al bijna 20 jaar van houden."

Oblivion Remastered is precies wat het beweert te zijn en de prestaties ervan mogen niet worden onderschat. In plaats van erop te staan ​​dat het een remake is, moeten we het gebruiken als de benchmark voor remasters van andere grote AAA -bedrijven. Dit is de standaard die Mass Effect Legendary Edition had moeten voldoen, in plaats van een eenvoudige heruitgave te zijn. Dit is wat Grand Theft Auto: de trilogie had moeten bereiken, in plaats van je een cynische geldgreep te voelen. Er is niets cynisch aan Oblivion Remastered . Het ziet eruit als een remake gemaakt door gepassioneerde handen, maar speelt als een remaster bewaard door liefhebbende fans, en dat is precies hoe het zou moeten zijn.