Lynchian Manduries: Relikt z przeszłości?

Ten utwór bada trwałą spuściznę Davida Lyncha, koncentrując się na jego unikalnym stylu filmowym i trwałym wpływie na współczesne tworzenie filmów. Zaczyna się od odniesienia kluczowej sceny z Twin Peaks , podkreślając zdolność Lyncha do zestawiania przyziemnej rzeczywistości z niepokojącymi prądami. Ta „linczian”, charakteryzująca się snem, denerwującą atmosferą, jest identyfikowana jako rdzeń jego artystycznej wizji.

Artykuł następnie zagłębia się w szerokość filmu Lyncha, kontrastując komercyjną porażkę Dune z krytycznym uznaniem Słoniu , wykazując jego konsekwentną zdolność do infuzji nawet konwencjonalnych narracji z jego charakterystycznym stylem. Dyskusja dotyka Eraserhead , Blue Velvet i Twin Peaks: The Return , pokazując mistrzowskie wykorzystanie surrealistycznych obrazów i jego lekceważenie konwencjonalnej historii. Ankieta zaprasza czytelników do podzielenia się swoją ulubioną pracą linczu.

Tekst dodatkowo podkreśla wpływ Lyncha na kolejne pokolenia twórców filmowych. Przytacza przykłady, takie jak Jane Schoenbrun Widziałem telewizor , Yorgos Lanthimos The Lobster , Robert Eggers The Lighthouse i Ari Aster Midsommar jako filmy wykazujące „lynchian”. Zauważono również wpływ na reżyserów takich jak Quentin Tarantino i Denis Villeneuve.

Sekcja końcowa pozycjonuje Lynch jako kluczową figurę, oznaczając koniec epoki. Jego unikalne podejście do tworzenia filmów, charakteryzujące się badaniem niepokojącej rzeczywistości ukrytej pod powierzchnią życia codziennego, pozostawiło niezatarty znak, kształtując pracę niezliczonych filmowców, którzy nadal czerpią inspirację z jego charakterystycznego stylu. Artykuł kończy się wyrażaniem ciągłej fascynacji autorów elementami „lynchian”, które utrzymują się we współczesnym kinie.